Hoop als politiek motief?

Op vrijdagavond 28 maart organiseren de Banning Vereniging en De Linker Wang een bijeenkomst over hoop en politiek in Utrecht. Kan GroenLinks-PvdA als politieke beweging een hoopvolle boodschap geven in deze wereld vol crises? Is dat nodig en moeten we dat wel willen? En zo ja, hoe doen we dat dan? Voor een antwoord op deze vragen gaan we in gesprek met Erik Borgman, Harriet Bergman en Habtamu de Hoop.

Het woord crisis is alom aanwezig. De afgelopen jaren hadden we o.a. de wooncrisis, de klimaatcrisis, de stikstofcrisis, de coronacrisis, de energiecrisis, de asielopvangcrisis etc. etc. en dan hebben we de steeds hoger oplopende geopolitieke crises (meervoud) nog niet eens genoemd. Woorden als polycrisis en permacrisis proberen de duizelende mengeling van onzekerheid, uitzichtloosheid en een continu verhoogd gevoel van urgentie te beschrijven. Er is alle reden om bij de pakken neer te gaan zitten. Maar is het mogelijk om te midden van al de crises toch hoop te houden?

Hoop is een drijvende kracht in onze levens, nauw verbonden aan zingeving en aan perspectief. Het helpt om richting te vinden als de tijden hevig zijn. Vaclav Havel stelt “hoop is niet dat je iets doet omdat je weet dat het wel goed komt. Maar hoop is dat je je voor iets inzet, onafhankelijk of het vooruitzicht op succes biedt.” Mariame Kaba beschrijft het als: “Hope isn’t an emotion. Hope isn’t optimism. Hope is a discipline. And we have to practice it every single day.”

‘Samen voor een hoopvolle toekomst’ was de titel van het verkiezingsprogramma van GroenLinks-PvdA. Kunnen we als politieke beweging een hoopvolle boodschap geven in een wereld vol crises? Is dat nodig en moeten we dat wel willen? En zo ja, hoe doen we dat dan?

Kijk voor meer informatie op deze pagina.